Bir tavır olarak "cool"un ne olduğu (on)yıllardır konuşuladursun, 25 Mayıs 1961 günü New York'taki bir stüdyoda olayın girişli gelişmeli sonuçlu kompozisyonu yazılmıştı bile birbirinden havalı sevgili mama takipçileri. Nasuhi Ertegün prodüktörlüğünde kaydedilen ve Atlantic Records etiketi ile piyasaya çıkarılan Olé, salt free jazz'ın en mühim duraklarından biri olarak kabul görmemiş, aynı zamanda XX. asrın en "cool" plaklarından biri olarak da hepimizin kulaklarına kazınmış. Albüme adını veren giriş parçasındaki yan flüt Eric Dolphy tarafından her yanımıza ilmek ilmek işlenirken, "loop" hissiyatının bir free jazz kaydına bile nelere kadir olabileceğini cümle aleme göstermiştir ustalar. Melodinin-daha da mühimi- tekrarlanan melodinin, emprovizasyon bile olamayacak kadar kaotik bir sıralama içerisinde bile nasıl da "loop"laşabildiğini, ve bunun genel hissiyata ne dehşet sirayet ettiğini daha iyi anlatabilecek bir kayıt sanırız yapılmamıştır. Üstadın diğer tüm kilometre taşından ziyade bir nevi "rakım ölçer" olan kayıtlarından gözümüzde tuhaf bir şekilde ayrılan Olé hiçbir zaman eskimiyor, ne kadar yere basan bir kayıt olsa da yüksek irtifasını her daim koruyor.
Aynı zamanda bu albüm bütün bunlardan öte, 2007'de gezegenden ayrılan sevgili eşi Alice Coltrane'in bir başka mama'ya konu olabilecekken es geçemediğimiz muhteşem Journey in Satchidananda 'sına adeta girizgah işlevi görüyor. Satchidananda yolculuğu hakkında yazılabilecek fazla birşey yok esasında , siz bi gezin, dönüşte buraya uğrayıp gördüklerinizi (daha doğrusu size görünenleri) yazın. Mutlaka.