sonbahar işleri.
Sonbaharın ve yaklaşan kışın en mühim emaresi olarak nedense ,görece olarak kısalan, gündüzü alıyor ruhumuz. Isı değşiminden ziyade (onun etkisi daha ciddi , daha derin) havanın yaz aylarına göre gittikçe daha da erken kararması tüm hissiyatımızı değiştiriyor inceden. Bugün iyice bir farkına vardırdı bana, ve nedense onca sonbahar arasından iki yıl önceki, 2006 sonbaharını ve o erken saatteki karanlık şehri getirdi gözüme. O zamanlardaki halet-i ruhiyemize ne kadar paralelmiş Belçika menşeili Zap Mama. 2004 tarihli albümleri Ancestry In Progress ile konuk edelim ve o garip zamanı orda bırakalım.
Orda olmak, Yerde.
Uzun bir müddet kullanılıp sizinle beraber olan kişisel eşyalarla, belki de eşyanın tabiatı gereği, aranızda tuhaf bir bağ oluşmaya başlaması kaçınılmaz oluyor. Belirli zaman ve mekanlarda onsuz kendinizi bir eksik hissetmeniz, onu arayıp bulamazkenki tedirginliğiniz ve telaşınız, o sizinle birlikteyken varlığını unutacak kadar yalnız, sessiz ve huzur dolu oluşunuz hep bu bağlılığın emareleri diye düşünürüm. Özellikle de günlük hayattaki ufak dramlardan zaman zaman bu kadar etkilenmemize de başka bir emare dersek, iyice netleşir sanırım hadise. Ha, bu blogu takip eden okurların ekseriyetinin hayatlarında tüm kıtayı hatta gezegeni etkileyecek dramlar , trajediler ve tesadüfler olmadığını varsayarsak (olduğunu iddia edenler lütfen benimle temasa geçsinler...) bu tip kalp kırıklıklarının hayatımızdaki yerini paylaşmış oluruz demektir.
"Kalbimdeki yeri bambaşkaydı, hala da öyle. Sanırım insanın ten teması kurduğu ender cisimlerden biri olması , aradaki duygusal bağın daha da derinleşmesine ve yıllarca taze kalmasına sebep oluyor. İnsan hiçbir zaman ondan ayrılmayacağını düşünüyor. O kırıldığı zaman onun da tüm dünyası kırılıyor. Baktığı herşeyde, kısa bir süre sonra bir çatlak beliriveriyor. Başkaları da olsa yıllar içersinde, çok daha "yetili"leri de olsa gelip geçen, hep onu arıyor; o çatlak baki kalıyor, kendisine bile zor itiraf etse bile. Hem kendine edilen her itiraf hep hayatı daha da cızırtılı, pürüzlü hale getirme tehlikesi taşıyor kısa vadede."
O kırıldığı zaman onun da tüm dünyası kırılıyor... Baktığı herşeyde, kısa bir süre sonra bir çatlak beliriveriyor.Gözlük deyip geçemiyor, çatlamış cam elinde bunları düşünüyor... Tord Gustavsen Trio size tam bunları düşündüğünüz anda kuzeylerden sessiz sedasız fısıldıyor : Being There ve The Ground ...
"Kalbimdeki yeri bambaşkaydı, hala da öyle. Sanırım insanın ten teması kurduğu ender cisimlerden biri olması , aradaki duygusal bağın daha da derinleşmesine ve yıllarca taze kalmasına sebep oluyor. İnsan hiçbir zaman ondan ayrılmayacağını düşünüyor. O kırıldığı zaman onun da tüm dünyası kırılıyor. Baktığı herşeyde, kısa bir süre sonra bir çatlak beliriveriyor. Başkaları da olsa yıllar içersinde, çok daha "yetili"leri de olsa gelip geçen, hep onu arıyor; o çatlak baki kalıyor, kendisine bile zor itiraf etse bile. Hem kendine edilen her itiraf hep hayatı daha da cızırtılı, pürüzlü hale getirme tehlikesi taşıyor kısa vadede."
O kırıldığı zaman onun da tüm dünyası kırılıyor... Baktığı herşeyde, kısa bir süre sonra bir çatlak beliriveriyor.Gözlük deyip geçemiyor, çatlamış cam elinde bunları düşünüyor... Tord Gustavsen Trio size tam bunları düşündüğünüz anda kuzeylerden sessiz sedasız fısıldıyor : Being There ve The Ground ...
