kulak maması: elbette ki "dub"le

1960'ların sonlarında Kingston, Jamaika doğumlu canparemiz reggae'nin bir alt başlığı olarak hoperlörlerden midemize vurmaya başlayan dub, genellikle bağlı bulunduğu janra olan sadakati ile beraber onu aksaklaştırıp, bozup, yeniden düzenlemeyi ve tanımlamayı aynı turntable içinde eritti. Bir olguya göbekten ve gönülden bağlı olup da, onu seneler boyu bambaşka yerlere (misal modern dub'ın kaleleri Fransa, İngiltere gibi) ve buralardaki yeraltı kültürlerine sokup, hatta işi orada da bırakmayarak, başlı başına bağımsız bir alt-kültür yaratan ikinci bir janr daha bulmak zordur heralde musiki tarihinde.
Mevzunun başından beri reggae plakları içine gömülü DJ'ler ve sesçiler (sound system) o plaklardaki vokalleri bir şekilde dışarıya alıp, bas yürüyüşlerini ve vurmalıları "dub"leleştirirken bu deneyin nelere yol açacağını biliyorlar mıydı bilemeyiz lakin, 1970'lerin başlarından itibaren olay yavaştan Lee "Scratch" Perry, Keith Hudson, Errol Thompson ve tabi ki King Tubby gibi isimlerle yerüstünde iyiden iyiye görünmeye başlamıştı bile. Yeryüzüne çıktıkça ve takvimler 1980'lere doğru ilerledikçe Hip Hop ve Punk gibi "belirleyici" türlerle de çiftleşmeyi ihmal etmeyen dub, 2000'lere gelindiğinde ise adeta vazgeçilmez bir "baba" (90'lardaki trip hop, başlı başına downtempo, tekno, jungle, drum and bass, dubstep, house, chill out, hip hop ve hatta jazz Dub'ın dölleri olmasa ne halde olurdu kim bilir?) olan Dub'a ne kadar saygı duysak az. Gayet oturaklı bir özet olan bu iki toplama vesilesi ile, dublelenen bass'ları ve 60'ların sonlarında sıcak Jamaika stüdyolarındaki terli DJ'lerin elinde doğduğundan bu yana sebep olduğu herşeyin "ağırlığı"nı size emanet ediyoruz.

Önünüzde bir yol ayrımı var sevgili mamacılar; ya Dub hakkında tamamiyle öznel, yer yer tutarsız ve emprovize bir yazı okuyacaksınız (ki burdaysanız yüksek ihtimalle okudunuz bile) ya da hemen şu toplamaları "deneyimlemeye" koyulacaksınız :