sundurmanın altında öğle sıcağında böyle bir başlıktan başkası mümkün mü, kan ter içindeki mamaperver terakki fırkasının pek kıymetli üyeleri?
senelerdir şaşırtıcı kuvette bir "kanserojen şarkı sözü ve beste fabrikası" olarak çalışmakta olan kraliçe'yi arkadaşlarıyla birlikte canlı dinlemek nasip oldu sonunda, naçiz yazarınıza. bir sayfiye kasabasının açıkhava sahnesinde sezen aksu ve arkadaşları saatlerce çaldılar söylediler. avrupa turnesi için hazırlanmış konserde roman havasından rebetikoya, hicazdan latine kadar ne kadar çeşit varsa kraliçe'nin ürettiği, çalındı. hem, 'arkadaşları' da ara ara kendilerine ait olanları sıkıştırdılar. fahir atakoğlu, erkan oğur, seden gürel, orhan topçuoğlu gibi ağır topların tek tek sahneye davet edilişleri hoştu pek tabii ki, ama dahası, sezen'in nasıl sezen olduğuna ilişkin organizasyonel şemayı da göz önüne seriyordu. biraz da evropai bir kulağa ordövr niyetine bir şey sunuluyordu..
yeni albümü duymuşsunuzdur, nicedir yazacağım, yazamadım: özellikle baladlarda (damar?) çıtayı yükseltmiş kraliçe: izmir yanıyor adlı damarında, örneğin, bizi bizden alıyor. aslında konserde de edindiğim izlenime kapı açacak bu şarkı: sezen aksu biraz da ege, izmirli kadın, efelik, vs. gibi mitleri yeniden yazar durumda son zamanlarda. dönüp kalbim ege'de kaldı, izmir şarkı sözlerine bakarsak,
"aslında kendiniz şarkı söylemek istiyorsunuz, ama siz söylerken benim de burada olmamı istiyorsunuz"
erkan oğur kimdir? kimlerle takılır?
mamababa'nın pek iyi bildiği üzere yazarınız, naçizane, erkan oğur hayranıdır. hatta biraz daha ileri giderek "e.o. benim peygamberimdir" dediği vakidir kimi zaman.
geçen gece uzun ve sarsıntılı bir scooter yolculuğunun sonunda limanın tam karşısına denk gelen ıssız koya konuşlanmış bir plaj-klübe vardığımda, birazdan burnumun dibinde sanatını icra edecek olan adama yine açılamayacağımı biliyordum, pek tabii.. olsun: bu hayli kuvvetli hissiyat, dile dökülünce saçma duyulabilir; hele bir peygamberin, kendisine peygamber olduğunun söylenmesini lüzumsuz bulma ihtimalinin yüksek olduğu düşünülürse...
e.o., turgut alp bekoğlu ve ilkin deniz'le birlikte yıllardır cazın acaib bir burcuna duhul edip çıkıyor. yarım saate, kimi zaman daha uzun süreye yayılan beher emprovizasyona, e.o.'nun beslendiği anadolu ezgilerini eğip bükerek giriyor; akabinde palamarları salıp, salmak ne kelime, koparıp, geniş bir alemi, ummanı kat edip dönüyorlar başladıkları yere. albümü dinlemek çok kolay değil, ama canlısı pek fena..
e.o.'nun telvin'le yaptığı şeyden bahsederken, artık klişe göndermelerin yükünden beli bükülmüş 'anadolu' kelimesini kullanmak zorundayız. zira e.o., kökü hayli derinde olacak biçimde orada işte.. neyse ki bu durum onun 'aleme' açılmasını engellemiyor. buralı adam, eyvallah, ne ki, bach'tan mingus'a, satie'den chopin'e uzanmayı engellemeyen, bilakis, besleyen bir buralılık hali bu. fakir cümlelerle anlatamayacağım olan biteni, ancak birlikte dinleyerek anlaşabiliriz bu hususta sanırım; ama biraz daha deneyeyim: 'alem'den kastım sadece bildik bir müzikal janr silsilesi içindeki geçişkenliğin taradığı alan değil. e.o.'nun herhangi bir solosunda nerelerde dolandığınızı farketmeden bu alanı katedersiniz etmesine, ama her zaman daha fazlası vardır. antik yunan'da pythagoras gezegenlerin sayısının, aralarındaki mesafenin, matematiğin ve müzikal tonlar arasındaki farkların, bir ve aynı düzene işaret ettiğini ileri sürerken şunu da ima ediyordu: müzik, 'alem'le senkron içindedir. işte, erkan oğur'u her dinlediğimde hissettiğim budur: önceden belirlenmiş ve sınırlanmış bir alem'e uygun notaları arayıp bulmaktan ziyade, şeceresi kestirilemeyecek bir birliktelikle melezleşerek sökün eden, birbirinin içine duhul ederek açılan sesler, varlık alanını genişletirmiş, beni de o zamanın içine davet edermiş gibi gelir hep. bunu bir e.o.'da, bir enver ibrahim'de, bir de stephan micus'ta buldum şimdiye dek.
dokunduğu her şarkıyı değiştiriyor e.o.'nun müdahalesi. düş sokağı sakinleri'nin (ki giderek tuhaflaşıp, o tuhaflığı kaldıramayacak bir noktada dağılıp tek kişilik bir tuhaflığa yuvarlanan bir grup sanırım) ilk albümünü tevazuuyla çekip götüren şey, tam da e.o.'nun hiç de müdahale gibi görünmeyen mırıldanmaları değil midir? ezginin günlüğü'nün bahçedeki sandal'ında yaş yetmiş'e eşlik ederken şarkıyı yeniden inşa etmekte değilse, nedir? bülent ortaçgil'in eski defterler'inde pencere önü çiçeği'nin canlı kaydındaki şiddetli soloya ne demeli? yazı-tura filminin çarpıcılığı, e.o.'nun müthiş bach (matthias passion) ve chopin (e minor prelude) yorumlarından nasibini almamış mıdır? ismail hakkı demircioğlu'yla, okan murat öztürk'le, djivan gasparyan'la, giderek janet-jak esim ile yaptığı her şeyin sound'undaki olağanüstülük onun elinden çıkma değilse nedir?
'alem' dedik, 'duhul' dedik, 'açılma', 'genişleme' dedik.. bunların hepsinin mekansal bir duruma işaret ettiği zannedilebilir. hayır! e.o.'nun bana öğrettiği şey zamandır. yukarıda hayli heideggerian bir tarzda açıkladım ya hislerimi, e.o.'nun bana asıl ilham ettiği şey bergson'un duree'sidir. 'ağırlama'yı dinlerken anladım; zamanı mekansal bir şeymiş gibi, eşit parçalara bölünebilecek bir şeymiş gibi algılayan pozitivist tarza karşı bergson'un birbirinin içine açılıp sürekli genişleyen kayan kesintisiz, bölünemez, dolayısıyla yeniden birleştirilemez bir şey olarak zaman kavramını koyarken ne demek istediğini... 'ağırlama'da avrupalı bir gitaristin çaldığı akustik gitar, barok'tan blues'a pek çok janrı kat eden yolculuğunda çok açık biçimde bölüp bölüştürürken zamanı, aynı tonlarda gezinerek onunla atışan perdesiz gitar, e.o.'nun elinde onu eni konu yumuşatıp yapıştırıyor tekrar.. tam da olması gerektiği gibi parçasız, kayan, eğilip bükülen bir bütün halinde iliklerimize dek 'zaman' tecrübe ediyoruz; mekan değil..
müziğin işinin zamanla olduğunu kabul etmek zor değil.. ne de olsa süre, ölçü, tempo gibi parametrelerle inşa ediliyor, müzik. elektronik müziği belki de bunlardan biraz daha ayrı tutmak gerek: zira, elektronik müzik, tıpkı nesne ya da uzay modelleme programlarında olduğu gibi uzamsal bir cetveller sistemi üzerine sample çubuklarının yerleştirilip üstüste bindirmesi yöntemiyle üretiliyor. en azından reason gibi programlarda böyle bu iş. bu yüzden, örneğin, gantz graaf nam videoda autechre'nin yaptığı ses işi ile adını bilmediğim birilerinin icra eylediği ritmik mekansal modelleme birbirine bu denli ait olabiliyor: hamurları aynı, hamur tekneleri aynı! üretim tekniği ile ürün arasındaki ilişki eninde sonunda kendini bir yerden gösteriyor, açıyor. böylece, ancak bu üretim koşuyla, o ses yığınını hayli mekansal, bölünüp parçalanabilen, atomlarına ayrılabilen, nispeten homojen bir yığın olarak hayal etmek mümkün olabiliyor.
üstünlük atfetmek değil ya, yine de söylemeli: e.o., çoğunlukla, zamanın içinde, zaman'la varolan, zamanı var eden müziği icra ediyor.
geçen gece uzun ve sarsıntılı bir scooter yolculuğunun sonunda limanın tam karşısına denk gelen ıssız koya konuşlanmış bir plaj-klübe vardığımda, birazdan burnumun dibinde sanatını icra edecek olan adama yine açılamayacağımı biliyordum, pek tabii.. olsun: bu hayli kuvvetli hissiyat, dile dökülünce saçma duyulabilir; hele bir peygamberin, kendisine peygamber olduğunun söylenmesini lüzumsuz bulma ihtimalinin yüksek olduğu düşünülürse...
e.o., turgut alp bekoğlu ve ilkin deniz'le birlikte yıllardır cazın acaib bir burcuna duhul edip çıkıyor. yarım saate, kimi zaman daha uzun süreye yayılan beher emprovizasyona, e.o.'nun beslendiği anadolu ezgilerini eğip bükerek giriyor; akabinde palamarları salıp, salmak ne kelime, koparıp, geniş bir alemi, ummanı kat edip dönüyorlar başladıkları yere. albümü dinlemek çok kolay değil, ama canlısı pek fena..
e.o.'nun telvin'le yaptığı şeyden bahsederken, artık klişe göndermelerin yükünden beli bükülmüş 'anadolu' kelimesini kullanmak zorundayız. zira e.o., kökü hayli derinde olacak biçimde orada işte.. neyse ki bu durum onun 'aleme' açılmasını engellemiyor. buralı adam, eyvallah, ne ki, bach'tan mingus'a, satie'den chopin'e uzanmayı engellemeyen, bilakis, besleyen bir buralılık hali bu. fakir cümlelerle anlatamayacağım olan biteni, ancak birlikte dinleyerek anlaşabiliriz bu hususta sanırım; ama biraz daha deneyeyim: 'alem'den kastım sadece bildik bir müzikal janr silsilesi içindeki geçişkenliğin taradığı alan değil. e.o.'nun herhangi bir solosunda nerelerde dolandığınızı farketmeden bu alanı katedersiniz etmesine, ama her zaman daha fazlası vardır. antik yunan'da pythagoras gezegenlerin sayısının, aralarındaki mesafenin, matematiğin ve müzikal tonlar arasındaki farkların, bir ve aynı düzene işaret ettiğini ileri sürerken şunu da ima ediyordu: müzik, 'alem'le senkron içindedir. işte, erkan oğur'u her dinlediğimde hissettiğim budur: önceden belirlenmiş ve sınırlanmış bir alem'e uygun notaları arayıp bulmaktan ziyade, şeceresi kestirilemeyecek bir birliktelikle melezleşerek sökün eden, birbirinin içine duhul ederek açılan sesler, varlık alanını genişletirmiş, beni de o zamanın içine davet edermiş gibi gelir hep. bunu bir e.o.'da, bir enver ibrahim'de, bir de stephan micus'ta buldum şimdiye dek.
dokunduğu her şarkıyı değiştiriyor e.o.'nun müdahalesi. düş sokağı sakinleri'nin (ki giderek tuhaflaşıp, o tuhaflığı kaldıramayacak bir noktada dağılıp tek kişilik bir tuhaflığa yuvarlanan bir grup sanırım) ilk albümünü tevazuuyla çekip götüren şey, tam da e.o.'nun hiç de müdahale gibi görünmeyen mırıldanmaları değil midir? ezginin günlüğü'nün bahçedeki sandal'ında yaş yetmiş'e eşlik ederken şarkıyı yeniden inşa etmekte değilse, nedir? bülent ortaçgil'in eski defterler'inde pencere önü çiçeği'nin canlı kaydındaki şiddetli soloya ne demeli? yazı-tura filminin çarpıcılığı, e.o.'nun müthiş bach (matthias passion) ve chopin (e minor prelude) yorumlarından nasibini almamış mıdır? ismail hakkı demircioğlu'yla, okan murat öztürk'le, djivan gasparyan'la, giderek janet-jak esim ile yaptığı her şeyin sound'undaki olağanüstülük onun elinden çıkma değilse nedir?
'alem' dedik, 'duhul' dedik, 'açılma', 'genişleme' dedik.. bunların hepsinin mekansal bir duruma işaret ettiği zannedilebilir. hayır! e.o.'nun bana öğrettiği şey zamandır. yukarıda hayli heideggerian bir tarzda açıkladım ya hislerimi, e.o.'nun bana asıl ilham ettiği şey bergson'un duree'sidir. 'ağırlama'yı dinlerken anladım; zamanı mekansal bir şeymiş gibi, eşit parçalara bölünebilecek bir şeymiş gibi algılayan pozitivist tarza karşı bergson'un birbirinin içine açılıp sürekli genişleyen kayan kesintisiz, bölünemez, dolayısıyla yeniden birleştirilemez bir şey olarak zaman kavramını koyarken ne demek istediğini... 'ağırlama'da avrupalı bir gitaristin çaldığı akustik gitar, barok'tan blues'a pek çok janrı kat eden yolculuğunda çok açık biçimde bölüp bölüştürürken zamanı, aynı tonlarda gezinerek onunla atışan perdesiz gitar, e.o.'nun elinde onu eni konu yumuşatıp yapıştırıyor tekrar.. tam da olması gerektiği gibi parçasız, kayan, eğilip bükülen bir bütün halinde iliklerimize dek 'zaman' tecrübe ediyoruz; mekan değil..
müziğin işinin zamanla olduğunu kabul etmek zor değil.. ne de olsa süre, ölçü, tempo gibi parametrelerle inşa ediliyor, müzik. elektronik müziği belki de bunlardan biraz daha ayrı tutmak gerek: zira, elektronik müzik, tıpkı nesne ya da uzay modelleme programlarında olduğu gibi uzamsal bir cetveller sistemi üzerine sample çubuklarının yerleştirilip üstüste bindirmesi yöntemiyle üretiliyor. en azından reason gibi programlarda böyle bu iş. bu yüzden, örneğin, gantz graaf nam videoda autechre'nin yaptığı ses işi ile adını bilmediğim birilerinin icra eylediği ritmik mekansal modelleme birbirine bu denli ait olabiliyor: hamurları aynı, hamur tekneleri aynı! üretim tekniği ile ürün arasındaki ilişki eninde sonunda kendini bir yerden gösteriyor, açıyor. böylece, ancak bu üretim koşuyla, o ses yığınını hayli mekansal, bölünüp parçalanabilen, atomlarına ayrılabilen, nispeten homojen bir yığın olarak hayal etmek mümkün olabiliyor.
üstünlük atfetmek değil ya, yine de söylemeli: e.o., çoğunlukla, zamanın içinde, zaman'la varolan, zamanı var eden müziği icra ediyor.
dub the police!
İyi icra edilmiş bir dub, herşeyi değiştirme-dönüştürme, başka formlara sokup bambaşka hikayeler haline getirmeyi o kadar iyi becerebilen bir mekanızma ki, karşısında hayretle kalakalmamak elde değil... Başından beri dub'daki cover hadisesi ,diğerlerinden öte, yeniden yorumladığı eseri (ilk bakışta tekrara dayanır gibi görünse de) o kadar estesize bir şekilde "sarmalıyor"ki, insan sarmalanan şey 30 yıldır akademik kadrosundan rock bar'ına tüm dillere pelesenk olmuş, 1970'ler sonu sudan sabundan uzak popüler rock grubu The Police bile olsa hayretle salınmadan edemiyor.
Köln menşeili muhteşem proje Dubxanne, meşhur The Police parçalarını,gayet kıvamında sağlam bir sound ile çok daha kabul edilebilir bir hale getirip kulaklarımıza sunuyor sevgili mamacılar. Kanımızın ısındığı tek polis bu!
hey adamım
Arctic Monkeys, 2006'daki debutu "Whatever People Say I Am, That's What I'm Not" ile Büyük Britanya'yı ziyadesiyle sallamış nevi şahsına münhasır bir topluluk. Ne kadar cool tavırlar takınsalar da albümün patlattığı bombanın büyüklüğünü çok da hazmedemeyeceklerini düşünmüştük o sıralar ve grubun Franz Ferdinand vari bir ilk albüm popülaritesi ağırlığı altında birkaç sene içerisinde unutulup gideceğini düşündüğümüz zamanlar olmuştu. Biliyorsunuz, salt temcit-pilavı-rock-tarihinde değil modern müziğin birçok alanında vardır bu debut (ilk gece) sendromu.
Maymunlar bir kısım mamacılar tarafından da merakla beklendiğini düşündüğümüz üçüncü plağını yayınladı yayınlayacaklar. Şaşkınlıkla görüyoruz ve takdir ediyoruz ki, grup ilk albümlerinin gölgesinde kalmak şöyle dursun, sözkonusu duruşun üzerine birşeyler koyarak ilerlemeye devam etmiş. Onları diğer onlarcasından ayıran, bilhassa enstrüman kullanımlarındaki basit ama yenilikçi fikirler artarak devam etmiş. En azından gördükleri ilginin rastlantısal olmadığını ispatlarcasına olgunlaşmış ve "büyümüş"ler. Ama hava aynı hava, Arctic kafası güzel kafa.
Yorucu bir günün ardından, akşamüzeri saatlerinde şehrin işlek caddelerinden birinde yürürken, hiç aklınızda olmayan ihtimal vermediğiniz bir şekilde, üniversitenin o ilk hızlı yıllarından kalan birkaç eski dostun sizi kahkahalar eşliğinde ana caddeden ara sokaklara (biraz da zorla) sürükleyişi...Sizin bu sürüklenişe ne kadar direnseniz de geri dönemeyeceğinizi bildiğiniz o an...Hiçbir zaman o eski senelerdeki gibi bir enerji ol(a)masa da, hatta bu "durulma"nın doğallığına yapılan atıflar eşliğinde, kafaların giderek güzelleşmesi...Güzelleştikçe "sanki o günlerdeki gibi..." sarhoş romantizması mırıldanmaları... Yaşları o yıllara pek yetmese de, işte bu çocuklar o çocuklar. Sadece biraz daha büyümüşler, duruldukça güzelleşmişler.
Kapanış "The Jeweller's Hands" in size hatırlattıklarına bir kadeh daha alın.
Maymunlar bir kısım mamacılar tarafından da merakla beklendiğini düşündüğümüz üçüncü plağını yayınladı yayınlayacaklar. Şaşkınlıkla görüyoruz ve takdir ediyoruz ki, grup ilk albümlerinin gölgesinde kalmak şöyle dursun, sözkonusu duruşun üzerine birşeyler koyarak ilerlemeye devam etmiş. Onları diğer onlarcasından ayıran, bilhassa enstrüman kullanımlarındaki basit ama yenilikçi fikirler artarak devam etmiş. En azından gördükleri ilginin rastlantısal olmadığını ispatlarcasına olgunlaşmış ve "büyümüş"ler. Ama hava aynı hava, Arctic kafası güzel kafa.
Yorucu bir günün ardından, akşamüzeri saatlerinde şehrin işlek caddelerinden birinde yürürken, hiç aklınızda olmayan ihtimal vermediğiniz bir şekilde, üniversitenin o ilk hızlı yıllarından kalan birkaç eski dostun sizi kahkahalar eşliğinde ana caddeden ara sokaklara (biraz da zorla) sürükleyişi...Sizin bu sürüklenişe ne kadar direnseniz de geri dönemeyeceğinizi bildiğiniz o an...Hiçbir zaman o eski senelerdeki gibi bir enerji ol(a)masa da, hatta bu "durulma"nın doğallığına yapılan atıflar eşliğinde, kafaların giderek güzelleşmesi...Güzelleştikçe "sanki o günlerdeki gibi..." sarhoş romantizması mırıldanmaları... Yaşları o yıllara pek yetmese de, işte bu çocuklar o çocuklar. Sadece biraz daha büyümüşler, duruldukça güzelleşmişler.
Kapanış "The Jeweller's Hands" in size hatırlattıklarına bir kadeh daha alın.
paris'in yeraltı bir kötü kız!
Ritmin ağırlıklı olduğu janrlarda melodinin silik ama mühim bir rolü olduğu yadsınamaz. Bilhassa elektronik müziğin birçok köyünde kazasında melodi, uzun yıllar göz ardı edilmiş, hak ettiği ilgiyi malesef görememiş. Dans müziğindeki "melodi" kavramı çoğu zaman son derece sakil, klişe ve çiğ bir takım loop'lara indirgenip bizi üzüntülerden üzüntülere gark etmişti sevgili parisienne mamacılar. Her ne kadar prodüktörlerin/DJ'lerin amacı dinleyiciyi ritimdeki dahiyane gidiş gelişlere odaklamak olarak bahanelendirilse de, melodideki mütevazı estetik her daim değerini korumaya devam ediyor. Melodi ile ritimin arasındaki bu "altın oran"ı tutturanların sayısı az, onlardan biri de Paris'li ikili Teenage Bad Girl.
Teenage Bad Girl, 2007 tarihinde çıkarttığı debutu Cocotte ile tüm otoritelerden tam puan almış, anında onlarca remix'i etrafta dolanmaya başlamış bir ikili. Her yerlerinden pek cool, pek Fransız ve pek eğlenceli beat'ler, melodiler, soundlar ve vokaller akıyor. Dinlerken 80'lerden fırlayıp gelen "shred"vari gitar sololarına da rastlayabiliyorsunuz, çok sağlam synth'lere de, Daft Punk etikelişimli hissiyatlara da, akıllıca düzenlemelere de, dahiyane ritimlere de. E modern müzik takipçisi bir mamacı başka ne bekler ki? İkiliyi soframıza son 4-5 yılın hip'i electro janrının en müstesna örneklerinden biri olarak servis ediyoruz ve Teenage Bad Girl'e teşekkürlerimizi bir borç biliyoruz; bize zekice melodilerin dans müziğindeki önemini bir kez daha hatırlattığı için, yeraltından çıkarttıkları sound'u hip yapmanın zevkini yaşadıkları için, canımızın feda olduğu Paris moda caimasına salt tek bir albümle verdikleri ilham için, en mühimi de kusursuz debut'lar listemize bir yenisini daha eklediği için.
ala franga
la haine.
elli katlı bir binadan düşen adamın öyküsü.
düşene dek şunları söyler:
"buraya kadar herşey yolunda, buraya kadar herşey yolunda, buraya kadar herşey yolunda."
29. kattayım şu an ve her şey yolunda.
kaç kat kaldı ömrümde?
bir ömür ortalama 70 yıl dersek...
70-29=41...
herşey yolunda..her şey yolunda...her şey yolunda...
1995 tarihli dehşet Mathieu Kassovitz eserinin film müzikleri ile, 10 sene sonra, 2005'te Paris'te yaşanan olaylara bir kez daha saygı duruşunda bulunmak isteyenlere mama'nın armağanı... Filmi halen görmemiş ve kendini muhtemelen "geç kalmış" hisseden tüm mamacılara : hiç üzülmeyin, zira değişen hiçbir şey yok hikayede. Tekrar ediyoruz : l'important c'est pas la chute, c'est l'atterissage. (önemli olan düşüşün kendisi değil, bizatihi yere inişi-çakılışıdır.)
hayat dub'ınca güzel
Dub'ın, Roots'un, Reggae'nin, yapım aşamasında olan çok başka mamalara konu olacak yerlerinden ve zamanlarından evvel, Londra'daki "modern" örneklerinden birini sofraya koymayı tercih ettik güzel mamacillolar. Birkaç senedir Britanya'nın yeraltı eventlerinde boy gösteren ve dikkati çeken Dub Terror ilk uzunçalarını yayınladı. Köklere olan hürmetini baki kılarak, yeraltında olan biten daha farklı hikayelerle de (Dub'ın karanlık ve küçük odasından fazla çıkmayan ve yemek masasında pek konuşmayan depresif ama havalı oğlu Dubstep başta olmak üzere, drum'n'bass, hip hop, garage gibi...) bilimum "dirsek temas,omuz omuza,kol kola" ilişkilerini de güzelce oturttu.
Dub Terror, işin sadece Jamaika Kingston Town'da yapılan rastalarda, içilen jointlerde ve giyilen renkli olduğu kadar "retro" gömlek ve şortlarda kalmadığını; hikayenin 2000'ler biterken kasvetli Londra sokaklarında da yürüyerek devam ettiğini söylüyor. Hani rastafaryan üzerinde sadece eski bez bi şort da olsa rastafaryan, üç çizgili fütüristik naylon Adidas eşofman üstleri de olsa rastafaryan. Üzerimizde ne olursa olsun, dub-ı hayat yahu bu der , ritmi ve bası her duyuşumuzda huşu içerisinde salınırız. Dub Terror'da bizi "Push The Tempest By" , "Tetradis Dub" gibi güzellemeler ile sarıp sarmalar...
On&On
Bazı musiki eserlerinin sağlam, güçlü ama kararında high fidelity ses sistemlerinden alınanan zevkleriyle, sokakta iyi kulalıklarla alınan zevkleri arasında sağlam farklar oluşuyor. Modern müzik için söyleyebileceğimiz bu önerme genelde "üzerinde etraflıca düşünülmeye gerek olmayan 'anlık' müzikler"i o mobil dinlenime uygun kategorisine alma eğiliminde olsa da, hakikat öyle değil bizce. Yürümenin, koşmanın salt kulaklardaki seslerle motivlendiği birçok an sayabiliriz, vefakat o sayı alelade bir zamanda (programlanmamış bir anda) kulaklıklara çarpan melodinin bizi en yakın kaldırıma oturtup sarsması sayısından hep bir eksik çıkar :) Genel resmi geçip ayrıntıyı görebildik değil mi?
Walter Merziger ve Arno Kammermeier ikilisinin oluşturduğu Booka Shade, 2004 yılında sağlam ses getiren Memento debutu ile girdikleri electro ve house sahnelerinde, kendilerine tam manasıyla interdisipliner bir yer edinmekte zorlanmadılar. Debutun çekiciliği, onların Avrupa ve Kuzey Amerika'nın mühim kulüpleri ve festivallerinde boy göstermelerini sağlamakla kalmadı; takipçileri ile sık sık buluşmalarına sebebiyet verecek kadar çok single ve remix yayınlamalarına da vesile oldu. Bilhassa plaktaki "On&On" parçası 2000'li yılların başlarında nedense ana-akım müzik prodüktörleri tarafından yeniden "keşfedilmiş" ve ziyadesiyle "boku çıkarılmış" vokal estetiği vocoder (öncülü için bkz. Kraftwerk) tekniğinin, doğru kullanıldığında nelere kadir olacağını hepimize güler yüzlü bir derinlikle anlatıverir.
Bu kalabalık üretimden biraz nefes almaya çalışan ikili 2007'de meşhur DJ Kicks serisine dehşet setiyle dahil olur. Yukarda bahsettiğimiz gibi serde interdisiplinerlik var tabi , sette Brigitte Bardot'dan Aphex Twin'e , The Streets'ten Matthew Dear'a kadar uzanıp uzanıp geri gelir Booka Shade. Biz de sette John Carpenter'ın iç büzen "Arrival At The Library" sinin Aphex Twin'in "Alberto Balsam" ına bağlanışının nefaseti eşliğinde en yakın kaldırıma,banka,çime oturup kalakalırız.
Walter Merziger ve Arno Kammermeier ikilisinin oluşturduğu Booka Shade, 2004 yılında sağlam ses getiren Memento debutu ile girdikleri electro ve house sahnelerinde, kendilerine tam manasıyla interdisipliner bir yer edinmekte zorlanmadılar. Debutun çekiciliği, onların Avrupa ve Kuzey Amerika'nın mühim kulüpleri ve festivallerinde boy göstermelerini sağlamakla kalmadı; takipçileri ile sık sık buluşmalarına sebebiyet verecek kadar çok single ve remix yayınlamalarına da vesile oldu. Bilhassa plaktaki "On&On" parçası 2000'li yılların başlarında nedense ana-akım müzik prodüktörleri tarafından yeniden "keşfedilmiş" ve ziyadesiyle "boku çıkarılmış" vokal estetiği vocoder (öncülü için bkz. Kraftwerk) tekniğinin, doğru kullanıldığında nelere kadir olacağını hepimize güler yüzlü bir derinlikle anlatıverir.
Bu kalabalık üretimden biraz nefes almaya çalışan ikili 2007'de meşhur DJ Kicks serisine dehşet setiyle dahil olur. Yukarda bahsettiğimiz gibi serde interdisiplinerlik var tabi , sette Brigitte Bardot'dan Aphex Twin'e , The Streets'ten Matthew Dear'a kadar uzanıp uzanıp geri gelir Booka Shade. Biz de sette John Carpenter'ın iç büzen "Arrival At The Library" sinin Aphex Twin'in "Alberto Balsam" ına bağlanışının nefaseti eşliğinde en yakın kaldırıma,banka,çime oturup kalakalırız.
anyway...
[...] anyway, the fascinating thing was that I read in national geographic that there are more people alive now than have died in all of human history. in other words, if everyone wanted to play hamlet at once, they couldn't, because there aren't enough skulls! [...]
jonathan safran foer, 2005, extremely loud & incredibly close, penguin
jonathan safran foer, 2005, extremely loud & incredibly close, penguin
"başın/m belada"
"Trouble's what you're in
In that dress that's as black as my heart on this train
Trouble's what you're in
Trouble
With those lips that's as red as the blood in my veins
Trouble,
You know it,
Trouble,
Soft Target
Trouble's what you're in
Coz it's a long way to London Bridge in them heels babe
Trouble's what you're in
Trouble
coz it's amazing how much one look can reveal
Trouble,
You know it,
Trouble,
Soft Target
Trouble's what you're in
Coz I’ve been waiting for just one look...
Trouble,
You know it,
Trouble,
Soft Target"
daha önce söylemiştim, dikkate almamıştınız: fink
In that dress that's as black as my heart on this train
Trouble's what you're in
Trouble
With those lips that's as red as the blood in my veins
Trouble,
You know it,
Trouble,
Soft Target
Trouble's what you're in
Coz it's a long way to London Bridge in them heels babe
Trouble's what you're in
Trouble
coz it's amazing how much one look can reveal
Trouble,
You know it,
Trouble,
Soft Target
Trouble's what you're in
Coz I’ve been waiting for just one look...
Trouble,
You know it,
Trouble,
Soft Target"
daha önce söylemiştim, dikkate almamıştınız: fink
eski dostlar, eski dostlar
Rjyan Claybrook Kidwell hepimizin aşina olduğumuz ismiyle Cex, 1998'den beri yani (klasik batı müziğindeki tuhaf "küçüklük" yüceltmeleri gibi) 17 yaşından beri muhtelif plak şirketlerinden (Underscore Records, Tigerbeat6, Temporary Residence, Jade Tree Records ,vs) çıkardığı dehşetengiz sesleri dizmeye devam etmekte. 2001'de yayınlanan Oops, I Did It Again! kaydı ve bilhassa "An Axe for the Frozen Sea Within Her" , "Destination Sexy" , "Rjyan Kidwell's Funeral" , "First For Wounds" , " Julia Walsh" gibi şaheserlerle beynimize kazınan ve kalbimizi kazanan Cex, Bataille Royale ile vurmaya devam ediyor. Müzik endüstrisinin görüp görebileceği en tuhaf janr isimlerinden biri olan IDM (akıllı dans müziği!?) kategorisine dahil edilen Cex'i es geçilmeyecek ve oturup karşılıklı berjerlerde kahve içilecek bir adam kategorisine sokmayı tercih ediyoruz. Onunki şekerli, bizimkiler sade olsun. Zira herşeyden geçtik, 2000'lerin başlarından çıkarken duyduğumuz ve yukarıda isimlerini zikrettiğimiz eserler hatrına bi kahve alınıp, bir berjerde oturmanın verdiği tuhaf sükunet ile beraber laflamak şart bu adamla.
piyanist nedir, nasıl kullanılır?
"[...] bir piyanisti ilk kez dinlediğinizde, kulaklarınız neredeyse otomatik bir programlamaya tabi olur: önce, çalan kişi, gerek kendisinin, gerekse de dinleyicilerinin ilerleyen dakikalarda bir sonraki dikkat aşamasına, yani müziğin ruhuna ulaşmalarını sağlayabilecek teknik ustalık düzeyine ulaşmış mıdır? sonra, yorumun bireyselliğini, yani parçadaki ruhun ne şekilde benimsenmiş, değişime uğratılmış ve yorumlanmış olduğunu, yani yorumcunun kendine özgü sesini anlamak için dinlerim. icracı müziğin içine girip, onu içeriden tamamlıyor mu? yoksa ne kadar ustalık gösterilirse gösterilsin müziğin ruhu dışarıdan mı biçimleniyor, yani ne kadar mükemmel görünse de aslında taklitten mi ibaret? bunlar çözümü hiç de kolay olmayan sorunlar. pek çok icracı, müziğin tarzını ve tonunu bir elmasa biçimini veren kesici gibi biçimlendirmek amacıyla, müziğin dışında kalmayı seçerek bir tür teknik mükemmellikten yana hareket eder. gençliğimde ben de bu yöntemden yanaydım, fakat şimdi bunun, kulağıma uyumlu gelse de duygularımı etkileyemediğini farkediyorum. [...]"
brian o'doherty, [1992] 1996, bir garip vaka: matmazel p., ing. çev. serpil durak, istanbul: ayrıntı yay., s. 14-15
brian o'doherty, [1992] 1996, bir garip vaka: matmazel p., ing. çev. serpil durak, istanbul: ayrıntı yay., s. 14-15
air'leşen havalar...
Birkaç giri evvel sözünü ettiğimiz günün ilk albümü-ilk parçasının ehemmiyetine benzer bir durum da günü sonlandıran albümler için geçerli birbirinden çekici sevgili mamacılar. O gün her nasılsa, nerede başlayıp kimlerle-nelerle geçip , nerede ve nasıl sonlanırsa sonlansın, sonlanırken kulaklarımıza değen son seslerin de kalbimizdeki ve algımızdaki yeri bir başka. Bir ihtimal siz de hayatınızdaki bazı günlerin, gecelerin sonunu sanki bir film (noir?) bitişi gibi yazıların ve emeği geçenlerin isimlerinin geçtiği bir şeridi izler gibi izleyenlerdenseniz , kapanış müziğiniz meşhur Fransız ikili Air 'den gelsin. Yola, aşina olduğumuz referanslar eşliğinde 1990'ların ortalarında birbirlerini biraz daha yakından tanıyarak başlayan Jean-Benoît Dunckel ve Nicolas Godin ikilisi 1997'de Avrupa'da oldukça ses getiren debut'ları Premiers Symptomes 'ı yayınlarlar.
Esasında plak ikilinin birlikte ilk kayıtları olan ve 1995 ila 1997 arasında çeşitli vesilelerle yayınladıkları single'ların bir toplamasıdır. İşe bu denli (her manada) "vurucu" bir şekilde başlamalarının arkasında, albümün prodüktörlüğünü üstlenen üstad Etienne de Crécy'nin de parmağı olsa gerek zira, sözkonusu parmağın dolaştığı her yer (ister rock olsun ister downtempo, kah French house olsun, kah electro) kıvamında bir "erken dönem French Touch ıslaklığı"na kavuşuyor. Air'in debuttan sonra nasıl bir hal alacağını daha o tarihlerden bize fısıldıyor.
Günü bitirmek için, biraz Air'laşın. Çırpınmayın, haz almaya bakın. Veya çırpınarak haz alın. Yeter ki Air olun.